Involving patients and families in the analysis of suicides, suicide attempts, and other sentinel events in mental healthcare: A qualitative study in The Netherlands

Involving patients and families in mental healthcare is becoming more commonplace, but little is known about how they are involved in the aftermath of serious adverse events related to quality of care (sentinel events, including suicides). This study explores the role patients and families have in formal processes after sentinel events in Dutch mental healthcare. We analyzed the existing policies of 15 healthcare organizations and spoke with 35 stakeholders including patients, families, their counselors, the national regulator, and professionals. Respondents argue that involving patients and families is valuable to help deal with the event emotionally, provide additional information, and prevent escalation. Results indicate that involving patients and families is only described in sentinel event policies to a limited extent. In practice, involvement consists mostly of providing aftercare and sharing information about the event by providers. Complexities such as privacy concerns and involuntary admissions are said to hinder involvement. Respondents also emphasize that involvement should not be obligatory and stress the need for patients and families to be involved throughout the process of treatment. There is no one-size-fits-all strategy for involving patients and families after sentinel events. The first step seems to be early involvement during treatment process itself

Government Influence on Patient Organizations

Patient organizations increasingly play an important role in health care decision-making in Western countries. The Netherlands is one of the countries where this trend has gone furthest. In the literature some problems are identified, such as instrumental use of patient organizations by care providers, health insurers and the pharmaceutical industry. To strengthen the position of patient organizations government funding is often recommended as a solution. In this paper we analyze the ties between Dutch government and Dutch patient organizations to learn more about the effects of such a relationship between government and this part of civil society. Our study is based on official government documents and existing empirical research on patient organizations. We found that government influence on patient organizations has become quite substantial with government influencing the organizational structure of patient organizations, the activities these organizations perform and even their ideology. Financing patient organizations offers the government an important means to hold them accountable. Although the ties between patient organizations and the government enable the former to play a role that can be valued as positive by both parties, we argue that they raise problems as well which warrant a discussion on how much government influence on civil society is acceptable

Calamiteitenonderzoek in de geestelijke gezondheidszorg:Het betrekken van patiënten en hun naasten of nabestaanden bij calamiteitenonderzoek in de geestelijke gezondheidszorg

In haar meerjarenbeleidsplan 2016-2019 heeft de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) de ambitie geformuleerd om betrokkenheid van patiënten en naasten bij calamiteiten te stimuleren en hen nadrukkelijker te betrekken bij het toezicht. Ook in de richtlijn calamiteitenrapportage van de IGJ, die beschrijft wat de IGJ verwacht van een zorginstelling na calamiteiten, wordt specifiek aandacht besteed aan het betrekken van patiënten en naasten bij het onderzoek naar calamiteiten. Deze studie betreft een verkenning van de mogelijkheid om patiënten en naasten bij calamiteitenonderzoek door zorgaanbieders in de GGZ te betrekken. Daarbij besteden we aandacht aan in hoeverre dit zou kunnen leiden tot verbetering van kwaliteit van zorg. Er is nog niet veel bekend over de rol van patiënten en naasten bij calamiteitenonderzoek in de GGZ. Voor zover wij weten is dit de eerste studie naar dit onderwerp. Daarom is de literatuur bekeken, zijn calamiteitenrapportages en beleid van GGZ-instellingen geanalyseerd, en zijn verschillende betrokkenen zoals patiënten, naasten, zorgverleners, andere zorgprofessionals, en inspecteurs geïnterviewd. Voortvloeiend uit deze verkenning volgt de vraag welke mogelijkheden de IGJ heeft om het betrekken van patiënten en naasten door zorgaanbieders in de GGZ te stimuleren. Betrokkenheid bij calamiteitenonderzoek in de GGZ kan volgens onze respondenten en de literatuur verschillende doelen dienen. Ten eerste is er het individuele belang voor patiënten en/of naasten in het verwerkingsproces. Ook zorgverleners kunnen mogelijk beter verwerken wat er is gebeurd doordat patiënten en naasten vanuit hun perspectief inzicht geven in het ontstaan van de calamiteit. Ten tweede is er het collectieve belang van verbetering van kwaliteit van zorg. De ervaringen van patiënten en naasten kunnen aanvullende informatie bieden over de oorzaken van een calamiteit. Dat het betrekken van patiënten en naasten bij het calamiteitenonderzoek kan bijdragen aan beide doelen wordt zowel in het literatuuronderzoek als de interviews met respondenten bevestigd. Dit kunnen we op een aantal punten specifieker maken. Betrekken van patiënt en naasten begint al bij de dagelijkse zorg Zowel uit literatuur als uit de interviews blijkt dat het betrekken van naasten veel eerder begint dan pas na een calamiteit, namelijk al bij de dagelijkse zorg. De meeste instellingen voeren een familiebeleid waarbij naasten een centrale rol krijgen toebedeeld bij de behandeling van de patiënt. Ook richten verschillende richtlijnen en initiatieven zich op het verbeteren van de betrokkenheid van naasten vanaf het begin van de behandeling. Tegelijkertijd wordt uit de verhalen van patiënten en familie duidelijk dat deze betrokkenheid in de praktijk niet altijd plaats vindt, terwijl dit volgens hen wel belangrijk is. Meer betrokkenheid en beter luisteren naar de patiënt en diens naasten tijdens de dagelijkse zorgverlening kan bijvoorbeeld helpen om calamiteiten te voorkomen, aldus de respondenten. Dit werkt vervolgens ook door in het calamiteitenonderzoek. De analyse van wat er mis ging wordt op deze manier breder dan alleen een analyse van wat er ging er mis ging op het moment van de calamiteit. Complexiteit rondom definitie van een calamiteit Voor respondenten is het betrekken van patiënten en naasten direct verbonden met de eigen ervaringen met calamiteitenonderzoek. Deze ervaringen vormen de context waarbinnen de onderzoeksvraag moet worden beantwoord. Uit die ervaringen blijkt dat patiënten, naasten en vertegenwoordigers van zorginstellingen verschillend denken over wanneer iets een calamiteit is. Zo is een suïcide voor naasten (bijna) altijd een calamiteit, en kan gedwongen zorg door de patiënt ervaren worden als calamiteit. Tegelijkertijd kunnen deze gevallen volgens de wettelijke definitie geen calamiteit zijn. Wat de vraag of er sprake is van een calamiteit of niet in de GGZ extra complex maakt is dat het vaak lastig is om te bepalen of er een causaal verband is tussen een gebeurtenis en de kwaliteit van zorg. De verschillende perspectieven op wanneer een situatie een calamiteit is, roepen de vraag op hoe de inbreng van patiënten en naasten bij het bepalen van de vraag of er sprake is van een calamiteit moet worden meegewogen. Spanningen bij het betrekken van patiënten en naasten bij calamiteitenonderzoek Bij het betrekken patiënten en naasten in de uitvoering van het calamiteitenonderzoek doen zich verschillende spanningen voor. Er kan een spanning bestaan tussen de vereisten die samenhangen met de calamiteitenrapportage en de behoefte van patiënten of naasten. Een juridisch vereiste is bijvoorbeeld de termijn waarbinnen een calamiteit gemeld moet worden bij de IGJ. Deze termijn kan soms te kort zijn en botsen met de behoeften van patiënten en naasten, die zo kort na een ingrijpende gebeurtenis niet altijd klaar zijn om mee te kunnen denken. Dit vereist op zijn minst zorgvuldige communicatie vanuit de zorginstelling naar patiënten en naasten over het proces en het doel van het melden bij de inspectie. Ook kan de privacy van de patiënt betrokkenheid van naasten in de weg staan. Hetzelfde geldt voor angst voor juridische consequenties en de wens om zorgverleners te beschermen. Ook benadrukken respondenten het feit dat calamiteitenonderzoeken in de GGZ op het niveau van de zorginstelling relatief weinig voorkomen. Het aantal calamiteiten is dusdanig laag, aldus respondenten, dat er weinig routine bestaat om met die calamiteiten om te gaan en ze te onderzoeken. Voor betrokken zorgverleners is een calamiteit een bijzondere gebeurtenis met veel impact. Ook is bij sommige calamiteiten, zoals geweld of suïcide, de patiënt zelf een actor, en kan de zorgverlener soms zelfs het slachtoffer zijn. Dit alles heeft ook gevolgen voor de manier waarop patiënten en naasten bij het onderzoek betrokken (kunnen) worden. Rol van de IGJ De IGJ wil het betrekken van patiënten en naasten bij calamiteitenonderzoek stimuleren. Daartoe is het goed om in te spelen op de manier waarop hier in het veld tegenaan wordt aangekeken. Dit onderzoek levert daarvoor een aantal aangrijpingspunten. Zo lijkt het productief om in ieder geval in te zetten op betrokkenheid van naasten en patiënten bij de dagelijkse zorg. Als die betrokkenheid er tijdens de behandeling is, dan lijkt betrokkenheid bij een calamiteitenonderzoek meer vanzelfsprekend. Die betrokkenheid bij calamiteiten kan op verschillende manieren vorm krijgen. Suggesties uit het onderzoek aan de IGJ zijn: • signalen van patiënten en naasten, ook buiten de calamiteitenprocedure, vaker zien als een mogelijkheid om te leren en verbeteren, en zorginstellingen bewegen daar meer mee te doen; • instellingen stimuleren om het instellingsbeleid op het gebied van calamiteiten verder uit te werken en daarbij patiënten en naasten betrekken; • samen met patiënten en naasten de vormgeving van hun betrokkenheid bij het calamiteitenonderzoek explicieter uitwerken; • experimenteren met andere methoden van calamiteitenonderzoek, zoals met de inzet van externe voorzitters. De IGJ zou aan de hand van deze suggesties in dialoog met de sector kunnen komen tot een ontwikkelagenda die leidt tot calamiteitenonderzoek waarbij patiënten en naasten vaker en beter worden betrokken. (aut. ref.

Bovine liver slices combined with an androgen transcriptional activation assay: an in-vitro model to study the metabolism and bioactivity of steroids

Previously we described the properties of a rapid and robust yeast androgen bioassay for detection of androgenic anabolic compounds, validated it, and showed its added value for several practical applications. However, biotransformation of potent steroids into inactive metabolites, or vice versa, is not included in this screening assay. Within this context, animal-friendly in-vitro cellular systems resembling species-specific metabolism can be of value. We therefore investigated the metabolic capacity of precision-cut slices of bovine liver using 17β-testosterone (T) as a model compound, because this is an established standard compound for assessing the metabolic capacity of such cellular systems. However, this is the first time that slice metabolism has been combined with bioactivity measurements. Moreover, this study also involves bioactivation of inactive prohormones, for example dehydroepiandrosterone (DHEA) and esters of T, and although medium extracts are normally analyzed by HPLC, here the metabolites formed were identified with more certainty by ultra-performance liquid chromatography time-of-flight mass spectrometry (UPLC–TOFMS) with accurate mass measurement. Metabolism of T resulted mainly in the formation of the less potent phase I metabolites 4-androstene-3,17-dione (4-AD), the hydroxy-T metabolites 6α, 6β, 15β, and 16α-OH-T, and the phase II metabolite T-glucuronide. As a consequence the overall androgenic activity, as determined by the yeast androgen bioassay, decreased. In order to address the usefulness of bovine liver slices for activation of inactive steroids, liver slices were exposed to DHEA and two esters of T. This resulted in an increase of androgenic activity, because of the formation of 4-AD and T

Glycosylation of mucins present in gastric juice: the effect of helicobacter pylori eradication treatment

It is suggested that gastric mucins, and in particular some specific glycan structures that can act as carbohydrate receptors, are involved in the interactions with Helicobacter pylori adhesins. The main aim of our study was to evaluate glycosylation pattern of glycoproteins of gastric juice before and at the end of eradication therapy. Gastric juices were taken from 13 clinical patients and subjected to analysis. Pooled fractions of the void volume obtained after gel filtration were subjected to ELISA tests. To assess the relative amounts of carbohydrate structures, lectins and monoclonal antibodies were used. Changes in the level of MUC 1 and MUC 5AC mucins and of carbohydrate structures, which are suggested to be receptors for Helicobacter pylori adhesins, were observed by the end of the eradication treatment. Our results support the idea about the involvement of MUC 5AC and MUC 1 with some specific sugar structures in the mechanism of Helicobacter pylori infection

Experimental and Kinetic Modeling Studies on the Conversion of Sucrose to Levulinic Acid and 5-Hydroxymethylfurfural Using Sulfuric Acid in Water

We here report experimental and kinetic modeling studies on the conversion of sucrose to levulinic acid (LA) and 5-hydroxymethylfurfural (HMF) in water using sulfuric acid as the catalyst. Both compounds are versatile building blocks for the synthesis of various biobased (bulk) chemicals. A total of 24 experiments were performed in a temperature window of 80–180 °C, a sulfuric acid concentration between 0.005 and 0.5 M, and an initial sucrose concentration between 0.05 and 0.5 M. Glucose, fructose, and HMF were detected as the intermediate products. The maximum LA yield was 61 mol %, obtained at 160 °C, an initial sucrose concentration of 0.05 M, and an acid concentration of 0.2 M. The maximum HMF yield (22 mol %) was found for an acid concentration of 0.05 M, an initial sucrose concentration of 0.05 M, and a temperature of 140 °C. The experimental data were modeled using a number of possible reaction networks. The best model was obtained when using a first order approach in substrates (except for the reversion of glucose) and agreement between experiment and model was satisfactorily. The implication of the model regarding batch optimization is also discussed

HIV-1 Tat protein directly induces mitochondrial membrane permeabilization and inactivates cytochrome c oxidase

The Trans-activator protein (Tat) of human immunodeficiency virus (HIV) is a pleiotropic protein involved in different aspects of AIDS pathogenesis. As a number of viral proteins Tat is suspected to disturb mitochondrial function. We prepared pure synthetic full-length Tat by native chemical ligation (NCL), and Tat peptides, to evaluate their direct effects on isolated mitochondria. Submicromolar doses of synthetic Tat cause a rapid dissipation of the mitochondrial transmembrane potential (ΔΨm) as well as cytochrome c release in mitochondria isolated from mouse liver, heart, and brain. Accordingly, Tat decreases substrate oxidation by mitochondria isolated from these tissues, with oxygen uptake being initially restored by adding cytochrome c. The anion-channel inhibitor 4,4′-diisothiocyanostilbene-2,2′-disulfonic acid (DIDS) protects isolated mitochondria against Tat-induced mitochondrial membrane permeabilization (MMP), whereas ruthenium red, a ryanodine receptor blocker, does not. Pharmacologic inhibitors of the permeability transition pore, Bax/Bak inhibitors, and recombinant Bcl-2 and Bcl-XL proteins do not reduce Tat-induced MMP. We finally observed that Tat inhibits cytochrome c oxidase (COX) activity in disrupted mitochondria isolated from liver, heart, and brain of both mouse and human samples, making it the first described viral protein to be a potential COX inhibitor

EphA2-receptor deficiency exacerbates myocardial infarction and reduces survival in hyperglycemic mice

Background We have previously shown that EphrinA1/EphA expression profile changes in response to myocardial infarction (MI), exogenous EphrinA1-Fc administration following MI positively influences wound healing, and that deletion of the EphA2 Receptor (EphA2-R) exacerbates injury and remodeling. To determine whether or not ephrinA1-Fc would be of therapeutic value in the hyperglycemic infarcted heart, it is critical to evaluate how ephrinA1/EphA signaling changes in the hyperglycemic myocardium in response to MI. Methods Streptozotocin (STZ)-induced hyperglycemia in wild type (WT) and EphA2-receptor mutant (EphA2-R-M) mice was initiated by an intraperitoneal injection of STZ (150 mg/kg) 10 days before surgery. MI was induced by permanent ligation of the left anterior descending coronary artery and analyses were performed at 4 days post-MI. ANOVAs with Student-Newman Keuls multiple comparison post-hoc analysis illustrated which groups were significantly different, with significance of at least p < 0.05. Results Both WT and EphA2-R-M mice responded adversely to STZ, but only hyperglycemic EphA2-R-M mice had lower ejection fraction (EF) and fractional shortening (FS). At 4 days post-MI, we observed greater post-MI mortality in EphA2-R-M mice compared with WT and this was greater still in the EphA2-R-M hyperglycemic mice. Although infarct size was greater in hyperglycemic WT mice vs normoglycemic mice, there was no difference between hyperglycemic EphA2-R-M mice and normoglycemic EphA2-R-M mice. The hypertrophic response that normally occurs in viable myocardium remote to the infarct was noticeably absent in epicardial cardiomyocytes and cardiac dysfunction worsened in hyperglycemic EphA2-R-M hearts post-MI. The characteristic interstitial fibrotic response in the compensating myocardium remote to the infarct also did not occur in hyperglycemic EphA2-R-M mouse hearts to the same extent as that observed in the hyperglycemic WT mouse hearts. Differences in neutrophil and pan-leukocyte infiltration and serum cytokines implicate EphA2-R in modulation of injury and the differences in ephrinA1 and EphA6-R expression in governing this are discussed. Conclusions We conclude that EphA2-mutant mice are more prone to hyperglycemia-induced increased injury, decreased survival, and worsened LV remodeling due to impaired wound healing

How to integrate individual patient values and preferences in clinical practice guidelines? A research protocol

Background Clinical practice guidelines are largely conceived as tools that will inform health professionals' decisions rather than foster patient involvement in decision making. The time now seems right to adapt clinical practice guidelines in such a way that both the professional's perspective as care provider and the patients' preferences and characteristics are being weighed equally in the decision-making process. We hypothesise that clinical practice guidelines can be adapted to facilitate the integration of individual patients' preferences in clinical decision making. This research protocol asks two questions: How should clinical practice guidelines be adapted to elicit patient preferences and to support shared decision making? What type of clinical decisions are perceived as most requiring consideration of individual patients' preferences rather than promoting a single best choice? Methods Stakeholders' opinions and ideas will be explored through an 18-month qualitative study. Data will be collected from in-depth individual interviews. A purposive sample of 20 to 25 key-informants will be selected among three groups of stakeholders: health professionals using guidelines (e.g., physicians, nurses); experts at the macro- and meso-level, including guideline and decision aids developers, policy makers, and researchers; and patient representatives. Ideas and recommendations expressed by stakeholders will be prioritized by nominal group technique in expert meetings. Discussion One-for-all guidelines do not account for differences in patients' characteristics and for their preferences for medical interventions and health outcomes, suggesting a need for flexible guidelines that facilitate patient involvement in clinical decision making. The question is how this can be achieved. This study is not about patient participation in guideline development, a closely related and important issue that does not however substitute for, or guarantee individual patient involvement in clinical decisions. The study results will provide the needed background for recommendations about potential effective and feasible strategies to ensure greater responsiveness of clinical practice guidelines to individual patient's preferences in clinical decision-making